"Het leven is een seksueel overdraagbare ziekte met de dood als gevolg".
Het was laatst mijn geboortedag en op dit moment draait (bijna) de hele wereld door in angst voor de dood. Het houd mij bezig. Wat maakt nu dat we zo bang zijn voor de dood dat we hierdoor bijna niet meer durven leven?
Het hele leven is één groot mysterie. Ik blijf het bijzonder vinden hoe een eicel en zaadcel elkaar vinden in een ontmoeting met twee mensen, je ouders. Hopend dat het een daad van liefde is, maar die twee cellen hebben elkaar gevonden. Dan ontstaat er een enorme levenskracht die een uniek mensen lichaampje laat ontstaan. Wanneer de spirit of je ziel in het mensenhoopje neerdaalt, is ook een mysterie en hier zijn verschillende verhalen en visies over.
Kloppend hart
Maar op een gegeven moment gaat het hartje kloppen. Daarna wordt je als het ware gemarineerd in het sausje van je beide ouders.
De gevoelens en ervaringen die je ouders hebben, pak je op als foetus. Als je ouders blij zijn, van het leven en elkaar genieten, of bang zijn, als ze ruzie maken of
zorgen hebben. Ook als je moeder rookt kun je het benauwd hebben gehad in de baarmoeder.
Het is echt niet altijd een ideale omgeving waar je al die maanden in bent groot geworden.
Ik weet dat mijn ouders zorgen hadden, over financiën, de gezondheid van mijn vader en mijn twee oudere zusjes, en ook de vader van mijn moeder woonde in huis. Het was een klein huisje met weinig comfort. Een wasteil om je in te wassen, een oude kachel om je te warmen, een hokje buiten met een houten plank 'de plee' om je behoeften te doen, een zolder waar iedereen, behalve mijn opa, sliep.
Een koude 12 februari
En daar kwam ik op een koude februari ochtend ben ik geboren in dit gezin. Ik geloof nu dat ik er als ziel voor heb gekozen om in deze familie
geboren te worden. Ik weet dat mijn ouders erg graag een zoon hadden gekregen en ik heb gevoelt dat er teleurstelling was, dat ik de derde dochter werd.
Ik denk dat het voor een kind de eerste soort van doodervaring kan zijn om door het geboortekanaal te gaan om geboren te worden. Maar ook geloof ik in de enorme
natuurkrachten die maken dat we deze weg ook willen gaan.
Hoe tegenstrijdig kunnen die twee zijn. Maar wat een geweldig, natuurlijke en bijzondere gebeurtenis om een kindje uit je lichaam geboren te laten worden. Ik spreek nu over mijn ervaring toen ik zelf moeder werd. Ongelofelijk zo'n inmens wonder om leven voort te brengen, en tegelijkertijd de angst dat het geen adem zal kunnen halen, of wel helemaal gezond is!
Leven en dood horen bij elkaar
Tijdens het geboorteproces is de angst voor de dood ook heel voelbaar en erg dichtbij. Want helaas gebeurt dat ook, dat het kindje niet leeft bij de geboorte, of sterft bij dit proces. Ook de moeder overleefd niet altijd dit proces. Hier zijn leven en dood zo ongelofelijk dicht bij elkaar.
Hebben we hier die angst voor de dood meegenomen als mens?
We zullen het niet weten, wel heb ik het gevoel dat we meer meenemen uit deze tijd dan dat we bewust zijn.
De angst voor de dood is er, voor de één meer dan de ander.
We willen meestal leven en vechten als een leeuw als we bedreigd worden met de dood.
Waardevolste geschenk
Ik ervaar het krijgen van kinderen het grootste cadeau wat er is. Het meest kostbare (bezit) wat ik als moeder heb. Dat het niet mijn bezit is, maar wel zo heb gevoeld, is mij nu wel duidelijk. Ze gaan hun eigen-wijze weg en ik ben hun moeder, opvoeder, leermeester, de plek waar zij het meeste kunnen leren enz. Zoals ook ik geen bezit ben van mijn ouders. Maar dat is makkelijker gezegd vanaf deze kant. Want ja je ouders doen 'het' toch niet zoals jij wilt en ik zou het toch anders en 'beter' doen. Tja dat is zeker de intentie maar of mijn kinderen dat zo hebben ervaren??
Het maakt ook niet uit hoe oud ze zijn, als moeder blijf ik voor ze opkomen, vechten als het moet.
Als kind ben ik regelmatig geconfronteerd met de dood. We woonde een paar huizen voor de begraafplaats. In die tijd dat ik kind was liepen de begrafenisondernemers
voor de wagens uit, langs ons huis naar de begraafplaats. Dat was een moment waarop ieder stil moest zijn en we naar buiten keken, waar de grijze massa mensen voorbij schoven. Er hing een
zwaarmoedige stilte omheen. De dood werd niet over gesproken, ook toen onze buurman ineens dood en weg was werd niets over gezegd, stilgezwegen. Ik begreep er niets van, wat was dat dan, dood
zijn?
Als ik met mijn ouders of oudere zus langs het graf fietsten heb ik waarschijnlijk van alles gezien, maar werd weggewuifd en weggelachen. Ik weet dat ik daarna toen
ik ouder werd niet wist hoe hard ik moest fietsen om langs het graf te gaan. Want ja alles wat ik kennelijk zag, bestond niet en maakte mij eigenlijk bang voor die mysterieuze plek.
Onze aardse menselijke jas
Wat maakt toch dat we zo bang zijn voor de dood?
In de natuur vinden we het heel normaal. In ons leven is het eigenlijk de enige zekerheid, dat we een keer dood gaan. Dat we onze menselijke
jas 'ons lichaam' zullen verlaten. Niemand kan dat ontlopen. Wanneer het onze tijd is en hoelang we te leven hebben is ook een mysterie. Dat we doodgaan is een zekerheid. Hoe
het zal zijn om dood te gaan, dood te zijn, weten we niet echt. Er zijn mesen die een bijna doodervaring hebben, of mensen die ervaren dat ze eerder geleefd hebben in een
ander verschijning in een andere tijd en lichaam. Maar zeker weten de meesten dit niet.
Tot die tijd kunnen we, mogen we leven. Hebben we zelf verantwoordelijkheid te dragen voor dat prachtige lichaam, dat unieke mechanisme dat zorgt dat we kunnen doen wat we willen en moeten doen.
Het is onze menselijke jas waarmee we gezien worden, onze uiterlijke verschijning van de ziel of spirit die er in woont. Misschien is dat ongewoon voor je om te zien of te ervaren.
We vinden het zo gewoon dat alles het doet, meestal staan we er niet bij stil. Totdat er iets hapert? Dan merken we het misschien pas op dat er een onderdeel niet functioneert.
Alle onderdelen staan met elkaar in verbinding en (meestal) kan de één niet zonder de ander. Je hele lichaam en geest worden beïnvloed door hoe je jezelf voedt met wat je eet, hoe je denkt, wat je doet, welke emoties je ervaart, hoe je kijkt naar de omgeving, hoeveel stress je ervaart, welke oordelen je hebt enz..
We zijn op aarde om te leven
In deze tijd worden we aan alle kanten zo negatief beïnvloed met de angst voor ziekte en dood, dat velen bijna niet meer leven. Bezig zijn zich te beschermen omdat ze misschien ziek kunnen worden of dood kunnen gaan.
Het leven en het plezier wordt ons aan alle kanten ontnomen. We worden overvoed met angst scenario's.
We worden zelfs aangewezen als mogelijke 'killers' voor onze medemensen. Het verscheurd mijn hart te zien dat zelfs onze kinderen zo bang en verantwoordelijk worden gemaakt voor de eventuele ziekte en dood, dat ze bang zijn om degene die ze dierbaar zijn nog te zien of te knuffelen.
Ik geloof echt dat onze natuur en ons lichaam een enorme kracht heeft om ons in leven te houden.
En dat het meer schade berokkend aan ons immuunsysteem als we constant in doodsangst leven.
Durf te leven en accepteer de dood
Mijn overtuiging is dat we ons lichaam meer dienen door te ont-stressen. Constante stress in ons lichaam is heel ongezond en ontregelt je lichaam juist, je lichaam staat in een constante staat van vechten/vluchten of bevriezen. Dat is handig als je in een situatie komt waarin je snel moet handelen om te overleven, maar niet als je in hierin constant verkeerd. Het put je lichaam en geest juist uit en wordt je juist vatbaar voor ziektes, wat je juist niet wilt.
Als we niet meer bang zijn om dood te gaan, worden we niet meer geraakt. De dood hoort bij het leven het is een cyclus, het is een gegeven dat we dood gaan. Kijk naar de natuur, daar zie je die cyclus ook constant.
'Mens durf te leven'
